Beskid Niski - najniższa część Karpat, usytuowany jest pomiędzy Beskidem Wschodnim a Zachodnim. Rozciąga się od Przełęczy Tylickiej do Przełęczy Łupkowskiej; od północy graniczy z tzw. Dołami Jasielsko-Sanockimi, zaś południową granicę stanowi granica państwa. Najstarsze ślady osadnictwa sięgają ok. 4000-1800 lat p.n.e. W IX wieku tereny te znalazły się w zasięgu państwa plemiennego Wiślan. Przełom XIV i XV wieku to okres intensywnego rozwoju regionu. Najpierw napłynęły fale pasterzy wołoskich, następnie osadnicy bałkańscy (grupy etniczne: ruskie, albańskie, węgierskie, rumuńskie). Pasterze wołoscy jako koczownicy nie zakładali stałych osad. Przemieszczali się w małych grupach hodując stada wołów, bydła i owiec. W pierwszej połowie XV wieku Beskid Niski zaczęli zasiedlać Rusini. Oni to, będąc rolnikami zakładali pierwsze wsie w niedostępnych dolinach pomiędzy górami na surowym korzeniu (w miejscach wymagających karczowania puszczy). Inny sposób lokalizacji polegał na celowym wysiedlaniu ludności polskiej, w miejsce której zasiedlano osadników wołosko-ruskich. Nowi osadnicy różnili się pod względem kulturowym, dzieląc się na grupy: Hucułów, Bojków, Łemków, żyjących obok Polaków.